مانده از روضه وُ از هیأت وُ از مجلس وُ از سینه زنی ...

مانده از روضه وُ از هیأت وُ از مجلس وُ از سینه زنی،

آمده ام کنج اتاقم،

به دلم پرچم مشکی زده وُ شال عزایم به کف وُ دست به دامان تو گشتم    

که تو اربابی و من بنده ی هر جاییِ جامانده ازین جا و از آن جایم و امروز 

دلم گشته هوایی و نشستم به امید کرمی از طرف شاه عزایم که شمایی!

بگو از عطشُ و از جگر سوخته و از رخ افروخته و از طف صحرا و بگو از 

"علی" و از "علی" وُ از غم لیلا و بگو از ید سقا و بگو با من دل خسته 

از اندوه دل زینب کبرا و امان از دل زهرا و امان از دل زهرا...

بگو با من مجنون، به خدا حسرت داغی به دلم مانده که از داغ شما بشکنم امروزُ 

و بسوزم که دگر نشنوم این روضه ی جان سوز که:

ای اهل حرم میر و علمدار نیامد:

و دگر نشنوم امروز که خم گشته قد کوهیُ و رودی به لب آورده رشیدی... 

چه رشیدی! همان راز رشیدی که لبِ رود رسیدُ و نرسید آب به لب هایش ...

همان راز رشیدی که عمودی ...

بگو ! روضه بخوان شاه غریبم تو بخوان بر من جامانده ازین قافله ی اشک، 

که با نام تو آمیخته این اشک و خوشا اشک!

خوشا اشک! خوشا گریه بر این داغ، خوشا گریه بر این درد

خوشا گریه، نه این گریه! خوشا گریه ی یعقوب که نور بصرش رفت چو روزی پسرش رفت ...

خوشا قصه ی یعقوب! که گرگان بیابانی و پیراهن خونین عزیزش همه کذب است ....

خوشا چاه! همان چاه که یوسف به سلامت ز درش باز درآمد و نه یک قطره ی خون ریخت 

در آن جا و نه انگشت کسی گم شده آن جا و کنارش نه تلی بود نه تپه! وَ یعقوب ندیده است دمی یوسفِ در چاه !

خوشا قصه ی یعقوب! که گودال ندارد وَ آه از دل آن خواهر غم دیده که از روی تلی دیده که «الشّمر»

عجب مجلس گرمی شده این جا، همین کنج اتاقم که به جز من و به جز روضه ی ارباب، 

کسی نیست وَ انگار که عالم همه جمعند همین جا! و انگار که این پنجره و 

فرش و در و ساعت و دیوار، گرفتند دمِ حضرت ارباب :

حسین جان، حسین جان، حسین جان، حسین جان.