راهِ دوست ... ×!×

بیــن چهـار تـا پســرم که شهیــد شـدند، اصغـــرم چیــز دیگـری بـود.

بـــرای مـــن هــم کــار پســـر هـــا را می کـرد، هـم کار دختـر هـا را

وقـتـــی خانـــه بـــود، نمی گذاشــت دســت به سیـاه و سفیـد بـزنــم

ظـــرف مــی شســت، غـــذا می پخــــت.اگــر نـــان نـداشتـیــــم،

خـودش خمیـر می کرد، تنــور روشـن می کــرد. خیلـی کمک حالــم بــود

وقتـی رفـت جبهـه، همـه مـی پرسیدنـد: «چطــور دلـت آمـد بفرستیـش؟»

فقط می گفتم: «آدم چیزی رو که خیلی دوست داره، باید در راه دوست بده » !